Rock muziek maken bij een kunstwerk in een museum. Je moet er maar op komen. En als het niet zo is dan zorgen we er wel voor. Stemmen kan nog steeds. Geïnspireerd op een kunstwerk wordt een song gemaakt, eventueel met een hele band. En leuke uitdaging. Ik heb gekozen voor een kunstwerk, dat staat in het Tropenmuseum. Het is het werk heet “Planets in my head”, een kunstwerk door Yinka Shonibare. Je kan luisteren, het nummer bekijken door op deze link te drukken.
Ik trek weer een zak open
De vraag is … precies. En dus vandaar. Onbegrijpelijk, in eerste instantie, pas als je het weet kan je er niet meer anders tegen aan kijken of wel. Juist wel, want er kan ook wat anders in die zak zitten. Verder zal het iedere keer anders zijn, een nummer dat juist niet af is, vind ik veel interessanter. De mogelijkheid tot mislukking, verkeerde interpretatie, improvisatie, vrijheid en het toch weer anders invullen dat vind ik veel leuker. Iets maken in het moment. En daar Voor mij is de uiteindelijke vorm waarin het gebracht en gepresenteerd wordt ook van belang. Ik zie het dan ook meer als een performance. Ook dat is een experiment. Speciale kleding outfit, een ritueel, hindernissen, teksten, plaatjes, attributen, of extra muzikale ondersteuning als het op een groot podium gebracht gaat worden, zoals , misschien in Paradiso.
Instrumentale versie met karaoke teksten
Van het nummer is nu alvast de instrumentale versie uit gekomen en de karaoke versie. Van ieder goed pop en rock nummer is immers op internet wel een karaoke versie te vinden en te downloaded. Alleen deze karaoke versie is anders dan een normale karaoke versie. Met tekeningetjes, cartoon achtige poppetjes erbij, onleesbare teksten.
En wat nu verder…
Wellicht is dit een nieuwe vorm die ik verder ga onderzoeken. Tekst, plaatjes en muziek eronder. Een soort karaoke art. Met misschien later wel een expositie, project of wat dan ook. Voor de hand ligt dat er binnenkort ook een versie voor de Mac-O-Bert uitkomt. En daar wordt al aan gewerkt. Wil je op hoogte blijven, laat dan een berichtje achter.
“Ik trek weer een zak open”, song, songtekst , improvisatie: Robert Pennekamp.
Het nummer “Ik trek weer een zak open” , tekst en compositie, Robert Pennekamp, speelde al een tijdje in door hoofd. Ik trek weer een zak open werd ten gehoren gebracht op het Weesperzijde Festival, zaterdag 24 september 2016. Daarna in het Tropenmuseum, met Art Rocks. Dit is de link om te stemmen: “Ik trek weer een zak open”, song, songtekst , improvisatie: Robert Pennekamp.Weesperzijdefestival
“Ik trek weer een zak open” is een nummer over wat je moet gaan doen met het leven, hoe je je geld moet verdienen, wat je kwaliteiten zijn. In dit kunstwerk komt voor mij duidelijk de scholier die zit te blokken in de schoolbanken naar voren. Ploeteren, leren, dingen onthouden in je hoofd stampen. Is dat wel allemaal nodig ? Gaat het niet om heel andere kwaliteiten? De tekst waarop geïmproviseerd wordt kan worden toegezonden, maar is niet voor publicatie. De video is ook nog niet voor publicatie, maar meer als teaser. ik trek weer een zak open het leven ligt op straat dat is wat ik zou willen dat is waarom het draait oh poen, poen, poen dat is waar het mij om is te doen het liefst deed ik wat anders ik weet alleen niet wat dat is wat ik zou willen daarom doe ik dat bel maar snel een de dokter misschien is nog niet te laat is t nog te genezen of dat het vanzelf overgaat oh poen, poen, poen dat is waar het mij om is te doen.
INFORMATIE OVER HET KUNSTWERK: Planets in my head
Wat zie je?
Een bijzonder kind (8-10 jaar) zit in een ouderwets schoolbankje. In zijn hand een goudkleurige griffel waarmee hij in het tafelblad gekrast heeft: “You can’t trust nobody”. Het kind heeft een pakje aan van 18de-eeuwse snit, maar de stof is 20ste-eeuws: het is Dutch Wax, een stof met in felle kleuren bedrukt katoen, van oorsprong voor de Afrikaanse markt gemaakt in de Nederlands textielfabriek Vlisco. Het hoofd van het kind is een hemelglobe. Maar de namen van sterren en planeten zijn vervangen door namen van schrijvers van over de hele wereld.
Waar gaat het over?
De Brits-Nigeriaanse kunstenaar Yinka Shonibare werkt altijd met Dutch Wax, zo ook bij dit werk. Hij ontdekte de stof op een markt in de Londense wijk Brixton. Het verhaal achter Dutch Wax fascineerde hem. Ooit werd het ontwikkeld door Nederlandse textielfabrikanten om een machinale versie van Indonesische batik te maken voor de Indonesische markt. Maar daar zat de Indonesische markt niet op te wachten. Wonderlijk genoeg werd de stof wel populair in West-Afrika. Het dragen van kleding met deze motieven werd in de tijd van de dekolonisatie zelfs een teken van Afrikaanse trots en onafhankelijkheid. De textiel wordt in Nederland gefabriceerd en verhandeld naar Afrika. Het wordt het wel double dutch genoemd. Vroeger gewone kolonisatie en u eigenlijk weer… (althans zo leg ik, Robert Pennekamp, het uit)
Het werk is onderdeel van een serie werken over kunsten en wetenschappen. Elk werk verbeeldt een kind dat bezig is met onder meer vioolspelen (muziek), door een telescoop kijken (astronomie) of zoals hier schrijvend in een schoolbankje (literatuur). Met de wereldschrijvers op de hemelbol laat Yinka Shonibare het universele en diverse van de cultuur van de wereld zien, en de beperkingen van het Engelse en Nigeriaanse onderwijs waar eigenlijk alleen de schrijvers van de westerse wereld onderdeel vormen van het literatuuronderwijs.
Over Yinka Shonibare
Yinka Shonibare geniet de laatste jaren een groeiende internationale bekendheid met zijn tableaux vivants van in African print geklede historische figuren. Hij werd geboren in Londen (1962), verhuisde op zijn derde jaar naar Lagos, Nigeria. Typisch product van een post-koloniale Britse upperclass opvoeding en een Nigeriaanse achtergrond, belandde Shonibare begin tachtiger jaren in het bruisende Londense kunstleven. Hier werd hij zich bewust van de discrepanties tussen achtergrond, opvoeding en dagelijkse realiteit.
De tekst/lyrics van de song: “Ik trek weer een zak open” – Robert Pennekamp:
ik trek weer een zak open
het leven ligt op straat
dat is wat ik zou willen
dat is waarom het draait
oh poen, poen, poen
dat is waar het mij om is te doen
het liefst deed ik wat anders
ik weet alleen niet wat
dat is wat ik zou willen
daarom doe ik dat
bel maar snel een de dokter
misschien is nog niet te laat
is t nog te genezen
of dat het vanzelf overgaat
oh poen, poen, poen
dat is waar het mij om is te doen”
