Een zelfportret maken. Dat is eigenlijk toch, als ik er op terug kijk, wat het is geworden. Het begon met een soort logo, karikatuur, vereenvoudiging. Het maken van een houten beeld. Geïnspireerd op de kadodo. En eigenlijk, als ik er nu op terug kijk, zie ik dat het iets is dat steeds vaker terug komt.
De kadodo lijkt wel de koffiepot van Klaas Gubbels te worden
De kadodo lijkt wel een soort van koffiepot van Klaas Gubbels aan het worden. Herhaling, zoeken naar de juiste. Maar als ik kijk naar de kadodo, is het toch een soort van zelf portret geworden. In alle vormen en maten. En het komt steeds weer terug. Ik raak er in verzeild, verward, overmeesterd, achtervolgd. Het verveelt niet en dat is misschien wel het raarste. En steeds, onbewust zit het ergens en komt het terug.
Onbewust moet ik er wat mee
Het moet en het kan beter. Kan het misschien net iets anders? Maar lijkt het toch weer bijna hetzelfde. Nee dit is hem echt niet of juist echt wel… Een dilemma tussen perfectie, zeggenschap, het juiste, waar ik echt achter kan staan… Het wil eruit en het komt steeds weer terug. Het dient zich steeds weer aan. Het heeft wat te zeggen, maar ik weet nog niet precies wat. Net als een spijker die je in een stuk hout slaat. Die gaat er alleen maar dieper in. Maar ok een waarheid, een zelf beeld, op eigen poten staan. Geen goed of fout, geen kunst of wel kunst. Het is. Maar er is meer er is ook een tweede en een derde…
Zelfportret als strip figuur
Intuïtief, zoeken, maken, zagen, bouwen, vogelen, knutselen, tekenen. Kijken, tekenen, jezelf herhalen. En nog eens… Het is toch echt een soort strip figuur geworden. Een portret, een hoofd, een kop. Een grote neus en twee ogen.
Uitzoeken dan maar…
Uiteraard is het uitzoeken, voor mezelf wat het is. En ik ben er onderhand wel uit. Niet iets om hier neer te zetten. De kijker of bezoeker mag ook nog wat te doen hebben. Zoek het maar uit. Dat is het.
Waar gaat het naar toe?
Waar komt het terecht? Wat ga ik er mee doen? Op welke plek ga ik het gebruiken. Hoe ga ik het gebruiken? Wat zegt het mij? Waarom zit ik dit te maken? Wat heeft dit voor toekomst? Is het goed, fout, mislukt of kan het beter? En staat het op zich zelf? Als installatie en als los beeld in een boom. Op verschillende plekken in de stad, op straat, of in het park. En waarschijnlijk komen er nog wel meer toepassingen en invallen om het te presenteren. Misschien wel iets als masker of schild, in de vorm van een performance.
Zelfportret met meerdere gezichten
Dat heb je als je alles doet onder één naam. Je bent het voorbeeld. Men ziet je als dè Robert Pennekamp, die zou dat wel of niet doen, of toch nooooooooit doen. Vakjes, hokjes, voorspellingen, invullen. Het is zo. Het is allemaal zo. Maar ook niet.
Verboden zelfportretten
Het andere wat automatisch associatief gebeurde … Ik verklaar het ook als één van de waarheden.
Maar drie doelen ?…
Zelfportretten kunnen dus veel meer dan drie doelen hebben. Zie wikipedia. Ten eerste het slechts afbeelden van de kunstenaar, bijvoorbeeld als statussymbool voor een mecenas, ten tweede het afbeelden van de kunstenaar in een groter tafereel, figurerend als commentaar of grap, ten derde het psychologisch benaderen van de eigen persoon. Deze drie mogelijkheden komen naargelang de tijd en smaak in andere verhoudingen voor. Nummer vier, zomaar associatief. Nummer vijf: als boodschap. Nummer zes: om gevonden te worden in de media. Nummer zeven: Om meer te verkopen. Nummer acht: Om minder te verkopen. Nummer negen: om iets anders mee te doen. Nummer tien: om helemaal niets mee te doen. Nummer elf: Om om te keren. Nummer twaalf: om in de fik te steken. Nummer dertien: Om na te maken.
