Nog meer kunst in het Oosterpark. Niet alleen is de renovatie van het Oosterpark totaal mislukt. Tijdelijk, gemaakt van gevonden hout zijn wat verbeteringen aangebracht, maar het is dweilen met de kraan open. Dit is een houten beeld, dat staat op de boomstronk bij het bruggetje in het midden van van het Oosterpark in Amsterdam. Als symbool van de totale mislukking.
Site Specific Art Action
Ja, het houten beeld heeft er als Site Specific Art Action gestaan, tijdelijk. De boomstronk is de sokkel. Maar in werkelijkheid is het diep triest. Het zwartboek is al aangeboden aan Femke Halsema. De renovatie van het Oosterpark is totaal mislukt.
Het houten beeld, Site Specific Art Action in het Oosterpark, Robert Pennekamp, 2019
Nee, dat is het niet!
Sta ik het eigen werk te fotograferen in het Oosterpark komt er een wat oudere man met een wandelstok voorbij. Ik denk met wat Turkse roots, brilletje, baartje, gedrongen, maar wel nieuwsgierig naar wat er in zijn park allemaal gebeurt. En vraagt “Wat is dat?” Ik zeg: “Wat denk jij dat het is? Wat zie jij er in?” Want ik ben ook wel nieuwsgierig. Vooral naar wat hij er in ziet.
Niet alles meteen verklappen
Op een boomstronk in het Oosterpark, een tijdelijke sokkel…, site specific art action, Oosterpark, 2019
En om niet meteen alles te verklappen, wat het moet voorstellen, hou ik mijn mond. Het zou te makkelijk zijn. Laat iemand er maar wat bij fantaseren, of nadenken, of het invullen hoe hij of zij dat wil. Dus het kost me al enige moeite om niet meteen te vertellen wat het idee erachter is, of wat het moet voorstellen. Hij antwoord op mijn vraag met wat hij denkt dat het is met : “Ik weet het niet.” Ik had me nog zo voorgenomen niet te zeggen wat het was. Vraagt ie weer… “Wat is het?” Zeg ik toch maar. “Een soort beest met een oog en een neus, gestorven op een boom”. Zegt ie: “Nee” en kijkt nog eens goed. “Nee! Dat is het niet !” En schudt zijn ongeloofwaardig zijn hoofd en loopt heen. Tja, ik moet de volgende keer ook maar niks meer zeggen…
Site Specific Art Action bij de Spreeksteen, Oosterpark, RobertPennekamp, 2019.
Site Specific Art Action bij de Spreeksteen, Oosterpark, RobertPennekamp, 2019.
Hij werd opgericht op 5 mei 2005 naar aanleiding van de moord op Theo van Gogh een half jaar daarvoor in de Linnaeusstraat, een paar honderd meter verder.
Site Specific Art Action
Elke zondagmiddag van af 13.30 uur zijn er bekende en onbekende sprekers bij de spreeksteen staat er op internet te lezen. De toegang is gratis. De discussie is open en iedereen staat het vrij te komen en te gaan, te spreken of te luisteren. Dit is vergelijkbaar met de “Zeepkisttoespraken” op Speakers’ Corner in het Londense Hyde Park. Tevens worden er dus nu ook Site Specific Art Actions gehouden. Ook dit is een vorm van vrijheid van meningsuiting. Alhoewel het nu 2019 is, is vrijheid van meningsuiting nog steeds actueel en vrijheid van kunstuiting nog steeds van belang. Ook in het Oosterpark dus nu Site Specific Art Actions.
Nieuwe acties bij de Spreeksteen ?
Vanaf augustus 2006 zou er een nieuwe site online zijn, spreeksteen.tv. Die bestaat inmiddels niet meer, maar de Spreeksteen staat er nog wel. Op deze nieuwe site zou een agenda staan. Ook kon praten op de Spreeksteen. Ook beeld en geluid van een vaste camera en microfoon gericht op de Spreeksteen in het park, zouden er moeten zijn. Waar deze nu voor gebruikt worden en waar de gemaakte beelden terecht komen is een complottheorie geworden. Er is een stichting Spreeksteen Amsterdam die sprekers uitnodigt om het fenomeen bekender te maken, een website met agenda bijhoudt en andere activiteiten onderneemt ter bevordering en promotie van het vrije spreken en debat. De beelden zouden worden doorgegeven. Filmpjes zijn dan van uit een archief te bekijken en te waarderen. Replieken of commentaren kunnen in principe slechts worden gedaan door zelf op de Spreeksteen te gaan staan. Aan de andere kant kunnen er ook acties als Site Specific Art Actions worden uitgevoerd.
Live Action, Robert Pennekamp, performance plan, 60 x 40 cm, 2017Live Action, Robert Pennekamp, performance plan, 60 x 40 cm, 2017
Imagine
Imagine, een expositie, van 1 augustus tot 1 september in het Kunsthek. Dat is in Linnaeusstraat in Amsterdam Oost bij het Oosterpark. Tegenover de Muiderkerk zie je een hek met 7 vitrines, dat is dus het Kunsthek. Zondag 20 augustus is de “Live Action” een soort van site specific art action door Robert Pennekamp, om 15.00 uur exact.
Wat is er te zien
Vreemde, rare, kromme, slome, voor de hand liggende, echte, duidelijke, maffe, weirde en besluiteloze pijlen…. van hout, met teksten erbij. Waarom omhoog? Moet er wat bereikt worden? En als we het bereiken? Wat dan ? En stel dat…. Wat is het doel? Stel dat we het doel niet bereiken, wat dan? Meer, moeten we meer? Of juist minder. Het lijken wel.… Precies. Lebensvragen, doelen, targets. Ik zou zeggen maak ze zelf, bedenk ze zelf. Vul ze in. Doe dat maar eens. En dan? Ze schieten allemaal de lucht in. En wie weet gaat dat ook daadwerkelijk gebeuren. Ich bin dabei. En dus. Het blijft een beetje mysterieus. Om nu precies te zeggen wat het is, waar de pijlen bij voor staan. Dat is er weinig fantasie meer nodig. Dan kan je het allemaal lezen, en weet je het allemaal. Dus ik hou het geheim. Ze staan, allemaal ergens voor. Hoeveel pijlen erin gaan, ik weet het niet. Dan hoef je zelf niet meer na te denken. Ik ga het niet verklappen, gebruik maar je fantasie. Imagine…
De “Live Action”
Op zondag 20 augustus stipt om 15.00 uur bij het Kunsthek: de “Live Action”. Ik ga nog niet verklappen wat ik precies ga doen. Het is een soort van interactieve performance. Wil je meer weten, het ervaren, erbij zijn ??? Kom !!! Dat kan. Het is gratis. Gelukkig maar…, en dat dat allemaal in de Dapperbuurt. Waar? Tegenover de Muiderpoortkerk, bij het Oosterpark, bij het Kunsthek. Daar moet je zijn.
Het nummer “Ik trek weer een zak open” , tekst en compositie, Robert Pennekamp, speelde al een tijdje in door hoofd. Ik trek weer een zak open werd ten gehoren gebracht op het Weesperzijde Festival, zaterdag 24 september 2016. Daarna in het Tropenmuseum, met Art Rocks. Dit is de link om te stemmen:
“Ik trek weer een zak open”, song, songtekst , improvisatie: Robert Pennekamp.
Weesperzijdefestival
“Ik trek weer een zak open” is een nummer over wat je moet gaan doen met het leven, hoe je je geld moet verdienen, wat je kwaliteiten zijn. In dit kunstwerk komt voor mij duidelijk de scholier die zit te blokken in de schoolbanken naar voren. Ploeteren, leren, dingen onthouden in je hoofd stampen. Is dat wel allemaal nodig ? Gaat het niet om heel andere kwaliteiten? De tekst waarop geïmproviseerd wordt kan worden toegezonden, maar is niet voor publicatie. De video is ook nog niet voor publicatie, maar meer als teaser. ik trek weer een zak open het leven ligt op straat dat is wat ik zou willen dat is waarom het draait oh poen, poen, poen dat is waar het mij om is te doen het liefst deed ik wat anders ik weet alleen niet wat dat is wat ik zou willen daarom doe ik dat bel maar snel een de dokter misschien is nog niet te laat is t nog te genezen of dat het vanzelf overgaat oh poen, poen, poen dat is waar het mij om is te doen.
INFORMATIE OVER HET KUNSTWERK: Planets in my head
Wat zie je?
Een bijzonder kind (8-10 jaar) zit in een ouderwets schoolbankje. In zijn hand een goudkleurige griffel waarmee hij in het tafelblad gekrast heeft: “You can’t trust nobody”. Het kind heeft een pakje aan van 18de-eeuwse snit, maar de stof is 20ste-eeuws: het is Dutch Wax, een stof met in felle kleuren bedrukt katoen, van oorsprong voor de Afrikaanse markt gemaakt in de Nederlands textielfabriek Vlisco. Het hoofd van het kind is een hemelglobe. Maar de namen van sterren en planeten zijn vervangen door namen van schrijvers van over de hele wereld.
Waar gaat het over?
De Brits-Nigeriaanse kunstenaar Yinka Shonibare werkt altijd met Dutch Wax, zo ook bij dit werk. Hij ontdekte de stof op een markt in de Londense wijk Brixton. Het verhaal achter Dutch Wax fascineerde hem. Ooit werd het ontwikkeld door Nederlandse textielfabrikanten om een machinale versie van Indonesische batik te maken voor de Indonesische markt. Maar daar zat de Indonesische markt niet op te wachten. Wonderlijk genoeg werd de stof wel populair in West-Afrika. Het dragen van kleding met deze motieven werd in de tijd van de dekolonisatie zelfs een teken van Afrikaanse trots en onafhankelijkheid. De textiel wordt in Nederland gefabriceerd en verhandeld naar Afrika. Het wordt het wel double dutch genoemd. Vroeger gewone kolonisatie en u eigenlijk weer… (althans zo leg ik, Robert Pennekamp, het uit)
Het werk is onderdeel van een serie werken over kunsten en wetenschappen. Elk werk verbeeldt een kind dat bezig is met onder meer vioolspelen (muziek), door een telescoop kijken (astronomie) of zoals hier schrijvend in een schoolbankje (literatuur). Met de wereldschrijvers op de hemelbol laat Yinka Shonibare het universele en diverse van de cultuur van de wereld zien, en de beperkingen van het Engelse en Nigeriaanse onderwijs waar eigenlijk alleen de schrijvers van de westerse wereld onderdeel vormen van het literatuuronderwijs.
Over Yinka Shonibare
Yinka Shonibare geniet de laatste jaren een groeiende internationale bekendheid met zijn tableaux vivants van in African print geklede historische figuren. Hij werd geboren in Londen (1962), verhuisde op zijn derde jaar naar Lagos, Nigeria. Typisch product van een post-koloniale Britse upperclass opvoeding en een Nigeriaanse achtergrond, belandde Shonibare begin tachtiger jaren in het bruisende Londense kunstleven. Hier werd hij zich bewust van de discrepanties tussen achtergrond, opvoeding en dagelijkse realiteit.
De tekst/lyrics van de song: “Ik trek weer een zak open” – Robert Pennekamp:
ik trek weer een zak open
het leven ligt op straat
dat is wat ik zou willen
dat is waarom het draait
oh poen, poen, poen
dat is waar het mij om is te doen
het liefst deed ik wat anders
ik weet alleen niet wat
dat is wat ik zou willen
daarom doe ik dat
bel maar snel een de dokter
misschien is nog niet te laat
is t nog te genezen
of dat het vanzelf overgaat
oh poen, poen, poen
dat is waar het mij om is te doen”
